گیسوان درد

به رستم چنین گفت کاوس کیکه از کوه البرز تا برگ نیهمی رُفت خواهد به گردش سپهرنباید فکندن بدین خاک مهریکی زود سازد، یکی دیرترسرانجام بر مرگ باشد گذرتو دل را بدین رفته خرسند کنهمه گوش سووی خردمند کناگر آسمان بر زمین بر زنیبپری و از آب آتش کنینیاری همان رفته را بازِ جایروانش کهن شد به دیگر سرایمن از دور دیدم بر و یال اوچنان برزبالا و گوپال اوزمانه برانگیختش با سپاهکه ایدر به دست تو گردد تباهچه سازی و درمان این کار چیست؟برین گونه تا چند خواهی گریست؟"شاهنامه (تصحیح خالقی مطلق)/ پادشاهی کیکاوس صدوبیست سال بود (داستان رستم و سهراب/گفتار اندر افکندن رستم سهراب را)" گیسوان درد...

چنین گفت بهرام نیکوسخنکه با مردگان آشنایی مکننه ایدر همی ماند خواهی دراز بسیچیده باش و درنگی مسازبه تو داد یک روز نوبت پدرسزد گر تو را نایب آید پسرچنین است و رازش نیاید پدیدنیابی، به خیره چه جویی کلید؟"شاهنامه (تصحیح خالقی مطلق)/ پادشاهی کیکاوس صدوبیست سال بود (داستان رستم و سهراب/گفتار اندر افکندن رستم سهراب را)" گیسوان درد...

سخن چون برابر شود با خردروان سراینده رامش بردکسی را که اندیشه ناخوش بودبدان ناخوشی رای او گش بودهمی خویشتن را چلیپا کندبه پیش خردمند رسوا کندولیکن نبیند کس آهوی خویشترا روشن آید همی خوی خویشاگر داد باید که آید به جایبیارای و زان پس به دانا نمایچو دانا پسندد، پسندیده شدبه جوی تو در، آب چون دیده شد"شاهنامه (تصحیح خالقی مطلق)/ پادشاهی کیکاوس صدوبیست سال بود (داستان سیاوخش)" گیسوان درد...